Açılım Masalı ve Faturası

23.06.2010

1.052

A⁺

A^-

Yıllardır ülkemizde terörle yatıp terörle kalkıyoruz. Her gün bin bir umutla şafağa açtığımız gözlerimiz, kör karanlıklarda hüsranla kapanıyor. Ve biz ümitlerimizi bir başka sabaha erteliyoruz… Heyhat! Ne yazık ki her sabah bir evvelkinden de merhametsiz çıkıyor. Bütün ümitlerimizi gecenin kör zifiri karanlığı yutuyor.

Millet olarak, yıllardır şehit haberleri ile uyanmadığımız bir sabahımız olmadı neredeyse. Üstelik de her yaşadığımız acı bir evvelkini unutturacak kadar büyük. Daha kısa bir süre önce Tokat-Reşadiye’deki şehitlerimize döktüğümüz gözyaşlarımız kurumadan arkasından Samsun’daki şehitlerimiz yaramızı yeniden kanattı. Sonra İskenderun… Son olarak-inşallah son olur- Hakkâri’den 12 şehit haberi… Sayı her geçen gün azalacak yerde artıyor.

İmralı sakini eşkıya başı bir ay önce mesaj gönderdi: “Askeri operasyonlar durdurulmasa ondan sonra olacaklardan ben sorumlu değilim.” Evet, o sözünde durdu ve şimdi bütün şehirlerimiz tehdit altında. O bir teröristken sözünde durdu da biz bir türlü verdiğimiz sözü yerine getiremiyoruz.

Yılardır: “Şehitler ölmez, vatan bölünmez.” diyoruz, “Şehitlerin kanı yerde kalmayacak.” diyoruz, “Terör bitene kadar mücadelede kararlıyız.” diyoruz, “terörle bir yere varılmaz.” diyoruz… Diyoruz da maalesef vatan bölünmenin eşiğinde… Her gün yeni şehitler veriyorsak şehitlerin kanı yerde kalmış demektir. Nasıl terörle bir yere varılmaz ki biz taviz verdikçe onlar yeni tavizler koparmak için yeniden kan dökmekten geri kalmıyorlar. Terörün bundan on sene önceki yaptırım gücü ile bu gün geldiği nokta hiç kıyaslanabilir mi? Daha dün “Kürt” kelimesini telaffuz edemeyenler bu gün yüksek sesle Kürdistan’dan söz ediyorlar. Dün hayal dahi edemedikleri PKK’yı, devletin muhatap kabul etmesi fikrini bu gün açık açık dile getirmekten çekinmiyorlar. Kürt sorununun çözümünde eşkıya başının da görüşlerinin de alınmasını ve tahliye edilmesini istiyorlar. T.C. Anayasasına rağmen devlete Kürtçe yayın yapan radyo ve televizyonlar kanalları ihdas ettirdiler. Bu saydıklarım ve sayamadıklarım gösteriyor ki PKK terör olayları ile ülkemizde bu gün bir yerlere gelmiştir.

Hükümet, Güneydoğu’dan son seçimlerde beklediği oyu alamayınca onlara şirin gözükebilmek için ağızlarına bir bal çalmak maksadıyla önce “Kürt Açılımı” diye bir lafı güzaf ortaya attı. Ama ne olduğu henüz anlaşılamamış bu safsata, baktılar ki abesle iştigal, bu sefer ismini “Demokratik Açılım” daha sonra da “Millî Mutabakat” olarak değiştirdiler. Bu sözüm ona projelerine destek vermeleri için de toplumun değişik kesimlerinden kendilerine destek verecekleri cımbızla seçip onlarla içinde ne olduğu kesin olarak bilinmeyen ve sınırları belli olmayan bu ucube projeyi paylaştılar. Sayın Başbakan, “Herkes bu taşın altına elini koymalıdır.” dedi, ama birilerinin elini altına koyacağı taş ortada yoktu. Sonra gel zaman, git zaman anlaşıldı ki bu balık bu oltaya gelmiyor hatta elimizdeki oltada elden çıkacak. Evdeki hesabın çarşıda tutmadığını neden sonra anladılar, ama artık iş işten geçmiş “Açılım”ın ilk telaffuzundan bu yana 126 şehit vermiştik. Diğer verdiğimiz ve geri dönüşü olmayacak/olamayacak tavizlerimiz de bir yana… Artık onlar da bu hikâyenin inandırıcılığını yitirdiğini anladılar, fakat delikanlılığa helal gelmemesi(!) için sözlerinden dönemiyorlar başka.

Sözü burada noktalayıp şu “Açılım Masalı”nı bir de şiir dili ile hikâye edelim:

AÇILIM MASALI

Bir varmış, bir yokmuş diye başladı,

Bu modern(!) masalın “açılım” adı

Çoban uykuda, it sürüye daldı

Şehirler baskında, boşalmıştır in,